Reis en eerste indrukken

Vanaf dat ik wakker werd al een beetje een vreemd gevoel. Het zou de laatste keer zijn dat ik in mijn studio in Nijmegen had geslapen en na het vertrek naar het vliegveld waarschijnlijk ook de laatste keer dat ik er was.

Na een dikke knuffel met Yvette blijf ik met mijn ouders nog even rondhangen in de studio. Drinken nog wat koffie en gaan dan op weg naar Dusseldorf-Weeze zodat ik mijn vliegtuig kan halen die om 14.35 vertrekt. Volgens de route van de ANWB en de TomTom zou het ongeveer een uurtje rijden zijn, afhankelijk van de drukte op de weg. Het enige probleem was dat de TomTom bleef zeuren over omdraaien als we niet elke 200m rechtsaf gingen. Dus nog even gekeken en nu de juiste bestemming ingevoerd. Nog steeds liet ze je eerst via allemaal kleine weggetjes rijden (wat we niet deden) en werd de route steeds opnieuw berekend zodat die uiteindelijk hetzelfde was als van de ANWB.

Uiteindelijk toch binnen een uur op de luchthaven waar ik voor het eerst een koffer ging inchecken. Het was nog best spannend geweest of ik niet over de gewichtslimiet zou zitten. Er was nog ruimte in mijn koffer maar had wel een paar kilo teveel vrijdagavond. Dus toen alles omgegooid van hand naar ruimbagage e.a.o, dingen eruit en toch weer erin als andere dingen eruit waren. Hectisch en frustrerend vooral. Maar het is gelukt. Mijn ruimbagage woog 20.1 kg. Net 100 gram boven de limiet en werd niks van gezegd. Dus dit was snel afgehandeld.

Omdat er nog wat tijd over was voordat ik door de check-in ging besloten we nog wat te gaan drinken boven en wat vliegtuigen te bekijken voor 20 minuutjes. Daarna was het toch echt tijd om in te gaan checken. Ook dit koffertje voor de zekerheid zelf even gewogen. 10.38 kg…oeps, die is dus net iets te zwaar. Dus mijn lunch eruit gehaald en die al deels opgegeten in de rij. Deze was gelukkig niet zo lang en het ging allemaal sneller dan ik gewend was. Geen rijen bij de controle en ook (voor het eerst) geen gepiep bij het poortje.

Net daarvoor mama en papa een dikke knuffel gegeven want nu was het afscheid toch aangebroken. Op naar de gate nu zodat ik op tijd in het vliegtuig kon stappen. Eerst gewoon naar beneden gelopen om bij gate 1-10 te komen. Daar zag ik dat mijn vliegtuig vertrok van gate 11…juist.. waar kon ik die dan vinden? Eerst even gekeken en daarna maar weer terug naar boven om te zien dat deze gewoon daarwas. Paspoort controle doorgekomen en dan maar wachten tot het vliegtuig geladen kon worden. Dat duurde best lang en ik moest stiekem nog naar de WC. Alleen durfde ik niet uit de rij en mijn bagage achter te laten. Stel dat het vliegtuig ineens open zou gaan!!! Dit duurde echter nog 15 a 20 minuten en ik had makkelijk kunnen gaan. Dan toch maar wachten tot de landing over klein uurtje.

Het vliegtuig zat vol en er leek niet genoeg ruimte voor alle handbagage. Toen de stewardessen/stewards wat duw en trekwerk hadden verricht aan alle koffers en tassen kon alles eindelijk dicht en vertrokken we 15 minuten later dan gepland.

Na een goede vlucht in London-Stansted aangekomen. Daar eerst een hele wandeling afgelegd naar de paspoortcontrole en de koffers ophaal banden. Iedereen liep een beetje verdwaald en volgde alle bordjes na 2x goed kijken welke kant we op moesten. Dan toch aangekomen bij de controle voor de paspoorten en er stonden hele lange rijen. Toen ik een rij aan het uitzoeken was, hoorde ik iemand roepen die een papieren bord vasthield. Als je een paspoort had met een bepaald logo en boven 18 was kon je ook via de automatische paspoort controle. Het was een soort OV-kaart scanner waarbij je je paspoort moest leggen op een scanner en met je voeten precies op de geplakte op de grond moest gaan staan. Dit werkte eerst niet en er verscheen een rood kruis. Het hokje uit, en weer in. Toen werkte het gelukkig wel. Bij toeval kwam ook gelijk mijn koffer op de eerste band voorbij. Hup nu richting trein.

Ook dit was nog een flink stuk lopen en er moest een kaartje gekocht worden. Gelijk gecontroleerd voordat je instapt. Helaas was de trein van 15.27 al weg en moest ik wachten op de trein van een uur later. Daarna eindelijk in de trein waar ik niet de enige was met koffers en er was dan ook niet genoeg ruimte voor alle spullen. Daarom besloot ik ze op het tussenstuk te laten staan en daarna ergens een stoel te zoeken. Na 5 minuten ook al gelijk gecontroleerd in de trein en kon de reis met het derde vervoersmiddel beginnen.

Half uurtje treinen later stond ik dan in Cambridge en moest er geld gepind worden voor de bus. Ging makkelijk en iedereen gaat opzij voor mijn koffers. Vreemde blikken krijg je wel zo nu en dan. Wat doe jij met al die spullen? Daarna station uit gelopen waarbij je door een OV-poortje moest. Normaal kun je door de smalle poortjes maar voor de koffers en rolstoelers was er een speciale die geopend werd voor me. Goede Service van Greater Anglia!!

Nu op naar Chi Hun Kim zijn nieuwe huisje. Volgens de route die ik vantevoren had opgezocht was het 10 minuutjes lopen. Alleen lag de kaart in mijn koffertje en was ik te lui om die te zoeken. Dan maar hopen om niet te verdwalen en met het plattegrondje bij het station nog even gluren. Dit was een succes. In 1 keer goed gelopen en zelfs met koffers binnen 10 minuten.

Daar aangekomen deed zijn vrouw Soyoung open. Allemaal dozen in het huis vanwege de verhuizing en mijn koffers konden er nog net bij in de huiskamer. Het was een klein huisje met smalle gangetjes en een ieniemienie keukentje. Daar gingen we zitten aan de tafel en dronken thee tijdens het kletsen. Het was een lieve rustige jonge vrouw die uit zichzelf niet veel zegt. Toen Chi Hun (lange dunne Koreaan) belde dat hij onderweg was hebben we even opgezocht welke bushalte ik moest hebben. Hij reed mijn koffer daar naartoe en nadat ik was ingestapt was het belangrijkste om haltes te tellen. Ik had al even gegluurd naar hoe de halte eruit zag en gelukkig moesten er meer mensen uitstappen bij de St. Andrews Church in Cherry Hinton.

Vanaf hier was het nog 8 min lopen en ook dit klopte ongeveer. In 1 keer gevonden en met de aanwijzingen van Adam over het slot lukte het me om binnen te komen. Daar even rustig zitten waarna er aan een berichtje gemaakt werd voor het thuisfront.

Het was inmiddels 7 uur, locale tijd, en ik had nog niks gegeten in avond. Daarom maar even naar de Tesco gelopen om boodschappen te doen voor het weekend en maandag (Bank Holiday). Daar probeerde ik te betalen met een muntje wat niet geldig was volgens de man bij de kassa. Dan maar met mijn gepinde geld betalen en weer op naar Adam's huis met alles in mijn rugzak. Vroeg naar bed en morgen maar weer op kamerjacht!